Hej :D Przybywam z nowym rozdziałem :D

Na początek jak zwykle kilka informacji :D

Chciałabym życzyć wszystkim udanych mikołajek ;) Może trochę późno, ale mam nadzieję, że znajdziecie jeszcze coś pod poduszkami ;)

Przypominam o konkursie na moim blogu :D Znajdziecie go na pasku bocznym :D Zachęcam do wzięcia udziału! :D

Nie wiem, czy pamiętacie o tym, że możecie do mnie pisać swoje pomysły na mojego maila: serafiniusz@interia.pl Jeśli jest coś, o czym chcielibyście przeczytać w tym opowiadaniu, to piszcie śmiało! Postaram się to umieścić :D

Post z odpowiedzią na pytania o mnie pojawi się w tym tygodniu ;) Jeśli macie jeszcze jakieś pytania, to piszcie oczywiście pod tym postem :D Na wszystkie postaram się odpowiedzieć :D

Zamówione one-shoty postaram się wkrótce napisać :D Nie zapomniałam o nich ;) Jeśli jakieś chcecie zamówić, to piszcie pod postem one-shoty, który znajdziecie w menu ;)

Z ogłoszeń tyle, teraz kilka słów o nowym rozdziale.

Tradycyjnie nie poprawiony, z błędami i tak dalej :/ Mam jednak nadzieję, że się spodoba :D

Ten rozdział dedykuję: Nanie, Shili, Ciumie, Ceris, Wiernej Z (przepraszam, jak źle odmieniłam :/), World of Books, Monice Garbicz, Mateo, Josette, Catharine Alex Maxwell, Julii i IntrospektywnyIntelektualista Sly <3

Witam wszystkich nowych czytelników :D Dziękuję za komentarze i zachęcam do komentowania tego oto rozdziału :D

Miłego czytania :*

Serka

Rozdział XIV

Czuł przyjemne ciepło. Był zmęczony i obolały. Ktoś miarowym rytmem głaskał go po głowie, szeptają słowa, których nie potrafił zrozumieć. Chciał uchylić powieki, ale nie miał siły. Może uda mu się za chwilę. Z minuty na minutę zaczynał odzyskiwać kontakt z rzeczywistością. Teraz ktoś szeptał jakieś zaklęcia. Słyszał kobiecy głos, ale nie potrafił utożsamić go z nikim. W jego ciało wstąpiła nowa siła. Postanowił ponownie spróbować uchylić powieki. Tym razem się udało. Na początku widział tylko kolorowe plamy, a już po chwili obserwował tak dobrze znany mu sufit skrzydła szpitalnego.

- Dzień dobry śpiąca królewno – słaby, tak dobrze znany mu głos zabrzmiał tuż obok.

Przesunął głowę lekko w bok, chcąc dojrzeć osobę, która zajmowała miejsce obok. Draco uśmiechał się do niego. Zobaczył, że Blondyn także ma na sobie szpitalną piżamę. Próbował coś powiedzieć, ale z jego gardła nie wydostał się żaden dźwięk.

- Witamy panie Potter w świecie żywych – pielęgniarka stała przed łóżkiem i uśmiechała się z ulgą. – Pana chłopak gdy tylko się obudził, uparł się, że będzie leżeć z panem i za nic w świecie nie mogłam go przekonać, żeby zajął swoje łóżko. Musiałam się zgodzić, bo zagroził, że wstanie i sobie pójdzie, a w jego stanie, nie byłoby to najlepsze rozwiązanie. Myślę jednak, że w dużej mierze dzięki niemu, w końcu się pan ocknął. Teraz podam panu eliksiry na wzmocnienie. Powinien się pan jeszcze trochę przespać. Wieczorem przyjdę i sprawdzę jak się obaj macie. – podała im po fiolce jakiegoś bursztynowego płynu. Harry’emu pomogła się podnieść. Nadal był zbyt słaby, by zrobić to samodzielnie. Wypił jeszcze trzy inne eliksiry i z ulgą stwierdził, że już może mówić. – Zostawię was samych. Niedługo powinien przyjść dyrektor, sądzę, że obaj macie mnóstwo pytań. Wasi przyjaciele koczują przed wejściem, ale myślę, że póki co chcecie zostać sami – Pomfrey mrugnęła do nich i poszła do swojego gabinetu – Tylko proszę nie szaleć – rzuciła żartobliwie i już jej nie było.

- Co się stało? – Harry w końcu zadał pytanie, które nurtowało go od ostatnich kilkunastu minut.

- Nie wiele pamiętam. Pomfrey upierała się, że muszę poczekać, aż się obudzisz i dopiero wtedy dyrektor nam wszystko wyjaśni.

- Jak ty się w ogóle czujesz – zapytał wiedząc, że nie ma sensu dalej dociekać.

- Obolały, ale jest dobrze. – uśmiechnął się – A ty?

- U mnie podobnie. Dobrze mi się spało, ale jakiś natręt mnie obudził – wyszczerzył się do niego, za co dostał soczystego całusa.

Draco objął go i przysunął się jeszcze bliżej.

- Merlinie, Harry, tak bardzo się bałem. Te kilkadziesiąt godzin było  męczarnią. Myślałem, że cię stracę. – szeptał ściskając go coraz mocniej. – Co ci odbiło, żeby oddawać swoją moc mnie? Ty mój niemądry Gryfonie.

Harry nie miał pojęcia o co chodzi Blondynowi. Delikatnie go od siebie odsunął i spojrzał mu głęboko w oczy.

- Draco, o czym ty mówisz?

- Jak to o czym? Byłeś nieprzytomny przez kilka dni! Ja oczywiście ocknąłem się po kilku godzinach. Pomfrey powiedziała, że przekazałeś mi swoją moc przez więź. Podobno twoja podświadomość postanowiła mnie uratować. Ledwo udało nam się ciebie uratować. Co cię podkusiło? Mogłeś zginąć!

- Ale żyję i nic mi nie jest.

- Pomyślałeś co by było, gdybyś się nie obudził?

- Wybacz, ale jakoś nie miałem okazji tego przemyśleć – Harry nie rozumiał, dlaczego Draco jest na niego zły. Założył ręce na piersi i odwrócił od niego wzrok.

- Harry, przecież wiesz, że nie o to mi chodziło. Nie darowałbym sobie, gdybyś zginął. – Draco usiadł przed nim i dotknął ręką jego ciepłego policzka. – Kocham cię. – wpił się w jego usta. Pocałunek wyrażał całą tęsknotę, którą przeżył przez ostatnie kilka dni. Był też pełen ulgi, że ten rozczochrany, niemądry i kochany Gryfon, żyje.

Harry oddał pocałunek. On też stęsknił się za tymi miękkimi ustami. Pociągnął Dracona bliżej, tak że ten wylądował na nim. Oderwali się od siebie, żeby zaczerpnąć powietrza. Przez chwilę patrzyli sobie z czułością w oczy.

- Obiecaj, że nigdy mnie nie zostawisz – szepnął Draco.

- Obiecam, jeśli ty obiecasz to samo. – znów został przyciągnięty do pocałunku, co chyba miało oznaczać zgodę.

***

- Albusie, myślę że powinieneś lepiej dobierać swoich współpracowników. Potter mógł zginąć! – w gabinecie dyrektora od kilkunastu minut gościł sam Minister Magii.

Wieść o wypadku najnowszej pary stulecia podczas pierwszego zadania Turnieju, obleciała świat z prędkością błyskawicy. Do tej pory nie do końca wiedziano co się stało. Ktoś złamał zabezpieczenia i wpuścił dzikie zwierzęta na arenę. Gdyby nie więź, Draco i Harry prawdopodobnie nie mieliby najmniejszych szans.

- Albercie, cały czas ci powtarzam, że ręczę za pannę Blackrose. Jeśli ktoś zdjął zaklęcia, to na pewno nie była ona. Mówiłem ci o jej wypadku.

- W każdym razie, ktoś chciał zabić Potter’a. Znowu!

- Spokojnie Albercie. Myślę, że niedługo dowiem się kto za tym stoi.

- Może to ta Riddley’ówna. W końcu jest córką Sam-Wiesz-Kogo i ojciec mógł kazać jej dokończyć dzieła. Nadal nie pojmuję jak mogłeś zgodzić się, aby uczęszczała do Hogwart’u!

 - Vivienne jest niewinna. Nienawidziła Voldemorta, a to, że był jej ojcem o niczym nie świadczy. Poza tym sam dobrze wiesz, że szkoła wybiera sobie uczniów i nic na to nie mogę poradzić.

- Ja bym jej tam nie ufał. Skąd możesz wiedzieć, czy nie kłamie! Najchętniej zabrałbym i ją i Silvanę na przesłuchanie. – Minister krążył zdenerwowany po gabinecie.

- Stan Silvany jeszcze nie jest stabilny. Musi wypoczywać. Poza tym obaj wiemy, że ona tego nie zrobiła. Była Cieniem – dodał już cichszym głosem – Sam wiesz, że w stu procentach popierała Potter’a i nie miała powodu, żeby chcieć jego śmierci. A co do Vivienne… Możesz mówić co chcesz, ale dobrze wiesz, że znam się na ludziach. Ta młoda dama jest nieszkodliwa. Może jest trochę wybuchowa, ale przez całe życie brakowało jej ludzi, którzy by ją kochali. Dopiero dzięki bratu zrozumiała, że ma po co żyć.

- Dobrze. – Albert w końcu skapitulował – Pamiętaj jednak, że już raz się pomyliłeś. Nie chcę, żeby historia się powtórzyła. Miej na nią oko. Przyślę do szkoły Aurorów, niech się rozejrzą. Do tej pory Potter i Malfoy, niech lepiej nie opuszczają szkoły. Żegnam Albusie. – Minister aportował się.

***

Harry kochał tego przemądrzałego arystokratę. Kochał w nim wszystko. Od zgryźliwych uwag, przez jego niesamowite poczucie humoru, po najzwyklejsze uśmiechy, którymi obdarzał go każdego dnia. Wiedział, że gdyby nie więź, prawdopodobnie nigdy by tego nie zrozumiał. W tej chwili był wdzięczny, że istniała. Nie wyobrażał sobie życia bez tego ślizgońskiego dupka.

Draco czuł to samo. Rozczochrana czupryna pojawiająca się na horyzoncie od ich pierwszego spotkania, wywoływała w nim skrajne emocje. Wcześniej Harry nie tylko był Gryfonem, którego z oczywistych pobudek winien nienawidzić, ale był także pierwszą osobą, która odtrąciła jego przyjaźń. Długo nie potrafił mu tego wybaczyć. Jednak z czasem ta rana zasklepiła się. Teraz czuł tylko, że kocha tego wariata i nie potrafi bez niego żyć.

Znali się tyle lat, ale dopiero przez ostatnie dwa miesiące poznali się naprawdę. Może te dwa miesiące to zbyt krótki czas, aby kogoś pokochać, ale im to wystarczyło. Ten czas był poniekąd tylko momentem, w którym zrozumieli, co naprawdę do siebie czują. W końcu od nienawiści do miłości jest bardzo cienka granica.

Draco zjeżdżał pocałunkami niżej. Delikatnie muskał swoimi ustami jego brodę, szyję i obojczyki. Ręce miał oparte po obu stronach głowy Gryfona.

Harry nie był bierny. Gdy tylko Draco postanowił utorować sobie ścieżkę na jego szyi, wsunął ręce pod jego koszulkę. Skóra Ślizgona była taka delikatna. Przez chwilę błądził rękami po jego plecach, aby w końcu płynnym ruchem ściągnąć z niego koszulkę.

Draco oderwał się od niego i usiadł na nim okrakiem, spoglądając na swojego Gryfona.

Potter przeleciał Ślizgona wzrokiem od pasa w górę. Choć już wcześniej widział go bez koszuli, tym razem mógł bezkarnie dotknąć tej miękkiej cery. Tors Malfoya, był idealnie umięśniony. Blada cera wcale nie sprawiała, że wyglądał na słabego. Wręcz przeciwnie. Dodawała mu jeszcze większego uroku. Żebra były lekko zarysowane. Draco nie był chudy. Był po prostu idealny.

Ślizgon widząc zachwycona minę swojego chłopaka, uśmiechnął się pod nosem i zbliżył swoje usta do ust Potter’a. Po chwili przeturlali się tak, że tym razem, to Gryfon był na górze. Draco od razu zdjął jego koszulę. Opalona cera idealnie podkreślała każdy miesień Bruneta. Draco pamiętał, jakim chudzielcem był Harry przez ostatnie lata. Jednak teraz miał przed sobą pięknego młodzieńca. W życiu nie powiedział by tego na głos, ale Potter był idealny w każdym calu.

Harry schylił się i zaczął całować tors Blodnyna. Pocałunkami schodził coraz niżej. Draco obserwował poczynania Bruneta, uśmiechając się zabójczo. Wodził dłońmi po jego nagich plecach. Gdy Harry dotarł do jego pępka i polizał go wewnątrz, delikatnie zadrżał. Miał tam łaskotki, a ten podstępny (o ironio!) Gryfon, odkrył jego słaby punkt. Gryfon uśmiechnął się szatańsko i ponowił torturę. Draco przyciągnął go do pocałunku i po chwili znowu on był na górze. Teraz to on całował każdy skrawek torsu Bruneta. Palcami delikatnie wodził po jego żebrach. Dotarł do linii spodni i zatrzymał się na chwilę. Spojrzał w zamglone oczy Gryfona i widząc w nich nieme pozwolenie, dotknął dołu jego piżamy, z zamiarem pozbycia się jej.

Nagle usłyszeli rozbawione chrząknięcie. Oderwali się od siebie jak poparzeni i ciskając wzrokiem pioruny, do tego, kto śmiał im przerwać, zobaczyli stojącego nieopodal dyrektora. Uśmiechał się delikatnie pod nosem.

- Nie przerywałbym wam chłopcy, ale musimy porozmawiać. Pani Pomfrey mówiła, że już z wami dobrze, więc przyszedłem wszystko wam wyjaśnić. Zapewne macie masę pytań. – mówił jakby nigdy nic.

Draco zszedł z Gryfona i usadowił się tuż obok niego z rękami pod głową, uśmiechając się promiennie. Dyrektor co prawda im przerwał, ale kiedyś na pewno dokończą tą małą zabawę, a teraz trzeba było dowiedzieć się, co się wtedy stało. Harry był cały oblany szkarłatnym rumieńcem i gdyby nie obecność Dumbledora, Malfoy na pewno scałowałby te śliczne policzki.  Potter odchrząknął.

- A więc, co takiego się stało?

- Ktoś zdjął zabezpieczenia i zwierzęta, które nie powinny zrobić wam krzywdy, miały na celu was zabić. Widząc, co się dzieje, chcieliśmy się tam dostać i was stamtąd zabrać, jednak ktoś zadbał także o bariery, przez które nie mogliśmy się dostać do środka. W ostatniej chwili użyliście więzi i złamaliście bariery, więc mogliśmy się tam dostać. Zużyliście jednak mnóstwo mocy i dlatego ledwo udało się was uratować. Gdyby nie wasza więź, która wzmocniła waszą magię, prawdopodobnie byście nie żyli. Ten ktoś z pewnością o niej nie wiedział i najlepiej by było, gdyby nadal pozostała w tajemnicy. – spojrzała na chłopców, którym szok odbił się na twarzach. – Muszę was o coś zapytać. – widząc, że obaj lekko skinęli głowami, kontynuował – Czy jest ktoś, kto mógłby chcieć waszej śmierci?

Przez chwilę panowała cisza. Jednak w końcu odezwał się Draco.

- Myślę, że pozostało jeszcze kilku Śmierciożerców na wolności, którzy chętnie by nas wykończyli, ale wątpię, by mieli szanse niepostrzeżenie dostać się do zamku.

- Tak też myślałem – dyrektor przez chwilę wpatrywał się w przestrzeń nieobecnym wzrokiem, bo po chwili dodać. – Musicie jeszcze przez jakiś czas tu pozostać. Myślę, że jeśli wszystko będzie dobrze, rano możecie wrócić do swoich komnat. Gratuluję zwycięstwa w pierwszym zadaniu – uśmiechnął się tym sowim tradycyjnym uśmiechem – Nie będę was dłużej męczył. Póki co nie macie się czego obawiać. Bądźcie jednak ostrożni. Proponuję wpuścić w końcu waszych przyjaciół, bo niedługo urządzą protest pod drzwiami. – znowu ten uśmiech – Jeśli mielibyście jakieś pytania, albo przypomnielibyście sobie coś niepokojącego, to mój gabinet stoi dla was otworem. Hasło brzmi: różowe landrynki.  – opuścił salę zostawiając chłopców z ich własnymi myślami.

***

W końcu mogli wyjść. Było już południe. Pomfrey upierała się, żeby zostali do wieczora, ale w końcu skapitulowała. Trzeba było przyznać, że Draco jest mistrzem dyplomacji. Z porcją eliksirów opuścili Skrzydło Szpitalne i udali się do swoich komnat.

Wczoraj odwiedzili ich przyjaciele. W sali było tak tłoczno, że gdyby nie to, że zajmowali jedyne łóżko, pielęgniarka na pewno by ich wyprosiła. Znajomi przynieśli im masę słodyczy. Długo rozmawiali i śmiali się. Wszyscy byli szczęśliwi, że Draco i Harry w końcu się obudzili i mają się dobrze. Gdzieś pod wieczór, Harmiona zarządziła udanie się do swoich komnat, tłumacząc, że chłopcy muszą wypocząć.

Przez te kilka dni, podczas których byli nieprzytomni. A raczej podczas których Harry był nieprzytomny, w szkole działo się naprawdę wiele. Mnóstwo reporterów okupowało bramy, chcąc doszukać się jakiejś nowej sensacji w sprawie. Aurorzy przeszukiwali zamek, a lekcje zostały odwołane. Nic jednak nie odnaleziono, więc wszystko w końcu wróciło do normy. Nawet przed bramą zamku pozostało już tylko kilku reporterów.

- Myślę, że powinniśmy w końcu pogadać z Vivienne – powiedział harry, gdy doszli już do swoich komnat. – Dyrektor może nie powiedział nam wszystkiego.

- Masz rację – zgodził się Blondyn – W końcu dzięki więzi żyjemy. Musimy dowiedzieć się o niej wszystkiego. Prawdopodobnie to nasza jedyna broń.

Postanowili się odświeżyć, coś zjeść i pójść do Viv.

***

- Severusie, dziękuję ci za opiekę, ale muszę już iść – Silvana była gotowa do wyjścia.

Snape dopiero co wrócił z lekcji. Z początku nie chciała jej zostawiać, ale lekcje musiały się odbywać, tym bardziej, że zastępował Blackrose na OPCM.

- Nigdzie cię nie wypuszczę. Masz jeszcze co najmniej kilka dni leżeć w łóżku. – zagrodził jej drogę.

- Sev, - zaczęła łagodnie – Oni mnie uratowali. Dzięki nim żyję. Nie wahali się. Muszę im chociaż podziękować. O mało nie zginęli w tym labiryncie. To ja rzucałam zaklęcia ochronne! Jak coś przeoczyłam? Przecież to przeze mnie mogli zginąć! – łzy zaczęły kapać jej z oczu.

Gdy dowiedziała się prawdy, była załamana. Miała nadzieję, że labirynt jest dobrze zabezpieczony, a jak się okazało, ktoś złamał jej bariery. Nie sądziła, że ktokolwiek spróbuje, więc nie zabezpieczyła go dodatkowo. Teraz winiła się za ten wypadek.

Severus objął młodą kobietę i gładził uspakajająco po plecach.

- Cii… Już dobrze Sil. Mówiłem ci, że to nie twoja wina. Potter i Malfoy są silnymi młodzieńcami. Ochroniła ich więź. Nie mogłaś przewidzieć, że ktoś będzie próbował złamać bariery. Nikt nie ma ci tego za złe. Każdy na twoim miejscu postąpiłby tak samo.

- Gdyby nie więź, byliby martwi! A ja bym żyła! To dzięki nim żyję. Severusie, pozwól mi im podziękować. Proszę. – i w obliczu tych pięknych smutnych oczu Severus musiał, po prostu musiał skapitulować.

- Dobrze – westchnął – ale pójdziemy tam razem, a potem zaraz wracasz do łóżka. I bez dyskusji.

Uśmiech wypłynął na usta Silvany.

- Jest jeszcze coś, co muszę ci powiedzieć – zaczęła cicho. – Jestem siostrą bliźniaczką Syriusza. – spojrzała w jego wypełnione szokiem oczy i spuściła głowę na dół - Moja matka nie chciała, żeby ojciec się o mnie dowiedział. Nigdy nie chciał mieć córki i prawdopodobnie by mnie zabił. Uważał kobiety za słabe i niegodne. Moja matka była mu tylko potrzeba do urodzenia potomka. Zdążyła mnie ukryć i zmienić nazwisko. Właściwie jej też nie interesowałam. Nie wiem dlaczego wtedy mnie ukryła, a właściwie oddała. Jednak dzięki temu żyję. Pewnego dnia spotkałam Syriusza. To on odkrył kim jestem.  Miałam kontakt tylko z nim. Potem trafił do Azkabanu. Nie spotkałam go nigdy więcej. Najpierw się ukrywał, a potem – na chwilę zamilkła - zginał. Znałam tylko jego. Do domu nie miałam po co wracać. Ojciec o mnie nie wiedział, a matka była szalona. Moi przybrani rodzice bardzo mnie pokochali. To oni są moją rodziną. Wychowali mnie i nie odrzucili. Sami nie mogli mieć dzieci, więc byłam dla nich jak córka. Właściwie tak się czuję. Kocham ich i nigdy nie chciałabym żeby moje życie potoczyło się inaczej. Teraz czuję się też odpowiedzialna za Harry’ego. On nie miał rodziców. Syriusza odzyskał, ale zaraz go stracił. Nie ma nikogo. Ja muszę go chronić. Przepraszam, że nigdy wcześniej ci tego nie powiedziałam, ale sam chyba rozumiesz. Mam nadzieję, że to niczego nie zmieni. – spojrzała na niego niepewnie.

- Rozumiem Sil. To niczego między nami nie zmienia, jeśli tego się obawiasz. Cieszę się, że jesteś ze mną szczera. – przytulił ją mocno. – Obiecuję, że będę cię wspierać w opiece nad P… Harrym – to imię ciężko przeszło mu przez gardło, ale uśmiech jaki wywołało na twarzy Silvany był tego wart – Chłopak zasługuje na rodzinę. Widzę, że jest szczęśliwy z moim chrześniakiem, ale warto, aby miał jeszcze kogoś. Będziesz idealną ciotką. A teraz chodźmy do niego. Za godzinę musisz znowu przyjąć leki.

***

Stanęli przed wejściem do komnat prefektów. Silvana nie do końca wiedziała, co ma powiedzieć Harry’emu, jak już go zobaczy, ale w końcu musiała zdradzić mu prawdę.

Snape, jako opiekun Slytherinu, miał prawo wejść do komnat swojego prefekta, a co za tym idzie, do komnat prefekta Gryffindoru. Kobieta na obrazie skinęła głową, gdy kazał jej przekazać, kto przyszedł. Mógł tam wejść ot tak sobie, ale wiedząc, że Potter’a i jego chrześniaka łączy niemal małżeńska więź, wolał nie ryzykować zastania ich w jakiejś jednoznacznej sytuacji. Obraz uchylił się i przekroczyli próg komnaty.

Na sofie przed kominkiem siedzieli obaj chłopcy. Przed nimi na stoliku leżało jedzenie, więc zapewne dopiero co skończyli spożywać posiłek. Widząc dwójkę profesorów, podnieśli się i przywitali.

- Dzień dobry chłopcy. Jak się czujecie – zaczęła Silvana trochę niepewnie.

- Dziękujemy. Już dobrze – odpowiedział Harry z uśmiechem.

- Przyszłam wam podziękować – spojrzała na nich z uśmiechem – Gdyby nie wy…

- Każdy na naszym miejscu zrobiłby to samo – odparł szybko Harry. – Cieszymy się, że nic pani nie jest.

- Mimo wszystko dziękuję. Harry – zawahała się na moment – Czy mogłabym z tobą porozmawiać?

- Oczywiście. – Chłopak nie wiedział, o co może chodzić.

- To może ja pójdę na spacer z moim ukochanym wujaszkiem – rzucił uśmiechnięty Draco.

Nietoperz spiorunował go spojrzeniem

- Wrócimy za godzinę – powiedział do Silvany i razem z Blondynem opuścił pomieszczenie.

***

- A więc jest pani moją ciotką – Harry nie dowierzał w to co słyszy.

 Przez ostatnie kilkadziesiąt minut opowiadała mu całą historię. Harry był zaskoczony. Myślał, że utracił całą rodzinę, a tu nagle pojawiła się Silvana. Ucieszył się jednak, że znowu jest ktoś, kto może zastąpić mu choć w niewielkim stopniu rodzinę. Jednak, czy ona tego chciała? Może czuła się tylko w obowiązku mu to wyznać?

Kobieta niepewnie skinęła głową.

- Wiem, że to dla ciebie trudne, ale wiedz, że możesz na mnie liczyć. Wiem, że pewnie nie chcesz, żebym była twoją ciotką, ale pamiętaj, że będę przy tobie.

- Bardzo się cieszę – uśmiechnął się promiennie słysząc te słowa. Znów mógł mieć rodzinę! Teraz miał jeszcze Draco. Jedyne czego się obawiał, to to żeby znów tej rodziny nie stracić.

- Naprawdę? – zapytała zdziwiona.

- Jasne!

Kobieta roześmiała się widząc jego entuzjazm i przytuliła go.

- Ja też się cieszę, Harry. Od dzisiaj możesz mi mówić Silvana. Ciociu bym chyba nie zniosła – roześmiała się.

- Oczywiście. Ale na lekcjach nadal będę ci mówił pani profesor. W innym wypadku, to ja bym się dziwnie czuł.

- Oczywiście, Harry – przytuliła go jeszcze raz. – Tak w ogóle to nie pogratulowałam ci jeszcze zaręczyn z Draconem. Niezłe z niego ciacho – mrugnęła do niego.

Harry lekko się zaczerwienił.

- Może nie do końca to były zaręczyny, ale dziękuję.

- Kiedy zamierzacie się pobrać?

- Jeszcze nie ustaliliśmy daty. Więź komplikuje parę spraw.

- Rozumiem. – spojrzała na niego uważnie – Wiem, że jeszcze dużo czasu, ale czy nie chciałbyś spędzić świąt u mnie w domu? Oczywiście jeśli chcesz możesz zaprosić również Draco. – zapytała z nadzieją, że się zgodzi.

- Bardzo chętnie – rozpromienił się – Tylko na pewno zostanę zaproszony też do Nory.

- Wiem. Ale przecież możesz część świąt spędzić u mnie, a część tam. – obdarzyła go ciepłym uśmiechem.

- Bardzo dziękuję za zaproszenie. Na pewno skorzystam.

- Cieszę się.

W tym momencie do salonu weszli Draco i Snape, ewidentnie o coś się kłócąc.

- Mówiłem ci Sev, że lepiej dodać ćwierć grama skórki z salamandry, a nie ćwierć grama skórki z jaszczurki.

- Bo taki smarkacz jak ty niby wie lepiej. Po prostu w złą stronę ją starłeś. Wysadziłeś mi biurko!

- Stwarzasz problemy. I tak wiem, że mam rację.

- Akurat. Nie bez powodu zwą mnie Mistrzem Eliksirów.

- Do czasu, Sev, do czasu. – Blondyn zachichotał. Harry i Silvana mu zawtórowali.

- Co się tak szczerzysz Potter! –warknął Nietoperz.

- Severusie – Sil podniosła znacząco brew.

Mężczyzna westchnął.

- Porozmawialiście już?

- Tak – odparła uśmiechając się – Teraz grzecznie pójdę wypić te twoje eliksiry, bo wiem że byś nie zasnął w nocy – wystawiła mu język i wyminęła go w przejściu. – Bawcie się dobrze chłopcy – rzuciła uśmiechnięta.

Severus powiedział coś, co brzmiało jak kobiety i zrezygnowany powlókł się za Blondynką.

- Sev? Poważnie? – Harry uniósł brew w rozbawianiu spoglądając na Dracona.

- Zabrania mi mówić do siebie wujku, więc poszliśmy na kompromis – wzruszył ramionami i usiadł po turecku obok swojego chłopaka. Widząc, że tan ma gęsia skórkę na ramionach, przykrył go kocem. – Powiedz lepiej, czego chciała od ciebie profesor Silvana.

Harry opowiedział mu wszystko ze szczegółami.

***

Przez kilka kolejnych dni, ciągle zapominali wpaść do Vivienne. W końcu wrócili na lekcje i mielie wiele do nadrobienia, ponadto wciąż spotykali się w Pokoju Życzeń. Pewnego ranka Draco dostał list.

- To od matki – poinformował Harry’ego, który popijał sok dyniowy. – Pisze, że cieszy się, że żyjemy. – mówił wciąż czytając – Oczywiście jak zwykle nie mogli przyjechać, żeby sprawdzić czy wszystko w porządku. Zapraszają nas na weekend na obiad. Zaraz odpiszę, że nie wpadniemy.

- Dlaczego? – zainteresował się Harry – Niedługo mam cię poślubić. Zależy mi na dobrych kontaktach z teściami. - Oboje się roześmiali. Wiedzieli bowiem, że. - Poważnie Draco. Chcę się z dobrych kontaktów nigdy między nimi nie będzie. Poważnie Draco. Chcę się z nimi spotkać. Napisz, że będziemy.

- Jesteś tego pewien? Wiesz, że nie musisz – Ślizgon był zaskoczony reakcja swojego chłopaka, jednak bardzo go podziwiał. Odwaga Gryfona nadal mu imponowała.

- Wiem, ale chcę. To na pewno będzie bardzo zajmujące spotkanie.

- Nie wątpię – prychnął Draco. – Nie omieszkają ci wypomnieć najmniejszego błędu.

- Przecież ja mam nienaganne maniery – Harry złapał filiżankę Draco i odchylił mały palec od ucha. – Jakże niezwykle aromatyczny napój. Nigdzie nie piłem czegoś podobnego. Szanowna pani na pewno słynie z cudownej kuchni. – Draco wybuchnął śmiechem. Może to spotkanie nie będzie takie nudne. – Och, zapomniałem wspomnieć, że obrus jest wręcz zajmujący. Wpatrywanie się w te cudowne hafty, mogłoby trwać godzinami. Ba! Mógłbym napisać nawet poemat o tych niezwykłych wzorach. – Draco śmiał się nadal, a mina Harry’ego pozostawała niewzruszona. – Ależ młody człowieku, nie wypada tak rechotać przy stole. – dodał udając damski głos i spojrzał na niego z udawaną wyższością.

Draco odchrząknął i kontynuował tą śmieszną zabawę.

- Niech mi łaskawa pani wybaczy. Jednak muszę napomknąć, że Malfoy’owie nie rechotają. Malfoy’owie wydają niezwykle cudowne dźwięki, które symbolizują rozbawienie.

- Och, przepraszam, że uraziłam szanownego pana. Myślę, że powinniśmy przejść do deseru. Dzisiaj podadzą jakieś francuskie coś, czego nazwy nawet nie potrafię wymówić. Życzę smacznego.

Obaj roześmiali się. Ten obiad faktycznie mógłby być nawet całkiem zabawny.

- Poinformuję matkę, że przybędziemy. Żebyś tego tylko nie żałował.

- Sam widzisz, że potrafię zachować się w towarzystwie, a nazwy tego deseru się jeszcze nauczę – mrugnął do niego, na co Draco znowu się roześmiał.

***

- Widzę, że dyrektor wam wiele powiedział. – Harry i Draco siedzieli u Viv i opowiadali jej, to co usłyszeli od dyrektora. W końcu znaleźli wolną chwilę i odwiedzili przyjaciółkę. – Ja poszperałam trochę głębiej. Mój ojciec był jaki był, ale bibliotekę posiadał ogromną. Nie muszę wspominać, że należy teraz do mnie i skrzaty przysyłają mi wszystko czego potrzebuję. Tak więc dowiedziałam się dość sporo. Podczas rytuału połączyliście moce. Dzięki temu wytworzyła się wokół was bariera ochronna, która odbija mnóstwo zaklęć i chroni was przed niebezpieczeństwem. Jednak wasza magia nie jest jeszcze związana. Gdy zawrzecie małżeństwo, wtedy ona się połączy w jedność. Teraz łączy się tylko wówczas, gdy czarujecie razem. Potem obaj będziecie posiadali wszystkie zdolności współmałżonka. Otrzymacie przy tym pełnię mocy swoich przodków. Będziecie niezwykle potężni. Ponadto więź daje wam możliwość porozumiewania się przez telepatię. Możecie rozmawiać w myślach i tak dalej. Nie wiem, czy już to odkryliście, ale myślę, że to przydatna umiejętność, którą bez problemu możecie opanować. Dzięki więzi będziecie czuć wszystkie swoje uczucia. Teraz możecie je jeszcze zablokować, ale potem już nie. Może się tak zdarzyć, że będziecie słyszeć nawzajem swoje myśli. Ta więź daje wam jeszcze możliwość posługiwania się magią bezróżdżkową. Musicie trochę poćwiczyć, ale jestem pewna, że wam się to uda. Mogą się też pojawić jakieś dodatkowe umiejętności. Jeśli ktoś w waszej rodzinie na przykład potrafił przywołać duchy, to wy też będziecie to potrafili. To najsilniejsza znana dotąd forma magii. Jest jeszcze jeden aspekt. Jako tak silnie magiczni magowie, może się zdarzyć, że któryś z was zajdzie w ciążę. Wiem, że za pomocą specjalnych eliksirów jest możliwe, bardzo rzadko ale jest, jednak w waszym przypadku, obawiam się, że może się to wydarzyć bez jakiejkolwiek ingerencji. Wystarczy, że będziecie tego chcieć. – spojrzała na zaskoczonych przyjaciół – Czułam się zobowiązana, żeby wam to powiedzieć. W końcu chyba żaden z was nie chce paradować z brzuchem po szkole. Więź może nieść też ogromne niebezpieczeństwo. Samą myślą możecie zranić drugiego. Więc uważajcie. Myślę, że na tym etapie zdrada też jest niedopuszczalna. To mogłoby mieć straszne skutki. Tak silne połączenie niesie za sobą bardzo poważne konsekwencje. Poszperam jeszcze trochę w księgach mojego zacnego tatusia – to słowo aż ociekało sarkazmem – i jeśli jeszcze się czegoś dowiem, to z pewnością was powiadomię.

Przez chwilę siedzieli w ciszy. Oboje musieli przetrawić tą ogromną dawkę informacji.

- Dzięki Viv, że to dla nas sprawdziłaś. Gdyby nie ty, to zapewne zrobilibyśmy coś głupiego – Harry spojrzał na Draco, który wciąż siedział zamyślony – Wybacz, ale chyba pójdziemy już do siebie. Musimy wszystko przemyśleć.

- Jasne. Do zobaczenia jutro

- Dobranoc.

Wstali z podłogi, na której wcześniej siedzieli i wyszli z Domu Węża. Tej nocy mieli wiele do przemyślenia.