Hej :D A raczej dobry wieczór!
Obiecałam, że rozdział będzie dzisiaj i udało się! Nie wyszedł jakiś super, ale to chyba norma :P Spieszyłam się, żeby to napisać :D Jest chaotycznie jak zwykle i oczywiście pełno błędów, ale miałam mało czasu. Wiem, że i tak czekaliście już długo :D
Bez zbędnego przedłużania, tradycyjnie dziękuję za komentarze. Dajcie znać, jak było tym razem.
Rozdział dedykuję wszystkim komentującym i tym, którzy czytają i mnie wspierają :D Uwielbiam Was!
Miłego czytania :D
Serka

Rozdział XII

Draco szedł się na śniadanie do Wielkiej Sali. Niedawno obudził się na kanapie. Był rozczochrany, cały połamany i miał odciśnięty szew od poduszki na policzku. Jednak na szczęście było mu chociaż ciepło. Nie pamiętał, czy sam przykrył się kocem, czy zrobił to Harry. Miał nadzieję, że była to ta druga opcja.

Wczorajszego wieczoru długo nie mógł zasnąć. Myślał o tym, co się między nimi stało. Czuł się bezsilny. Nie pamiętał kiedy w ogóle usnął. Gdyby nie to, że rano nie było przy nim jego Harry’ego, mógłby pomyśleć, że wszystko było tylko fatalnym koszmarem. Jednak doskonale zdawał sobie sprawę, że tak nie jest.

Idąc korytarzem, na powrót przybrał swoją minę arystokraty i udając, że spał wyśmienicie, równym krokiem maszerował w stronę Wielkiej Sali. Przypominało mu się, że dzisiaj razem z Harry’m, mają porozmawiać z Vivienne o ich więzi. Miał nadzieję w końcu czegoś się dowiedzieć. Wytężył umysł i ku swojemu zdziwieniu, uświadomił sobie, że Harry właśnie spożywa śniadanie. Jego wizja potwierdziła się w momencie, gdy przekroczył próg pomieszczenia. Pośród uczestników Turnieju znajdował się Wybraniec, który jakby nigdy nic zajadał swoją owsiankę i konwersował z jakimś Francuzem.

„Czy on się właśnie zaśmiał? – Draco zauważył roześmianego Potter’a – On z nim flirtuje!”

Naburmuszony przyspieszył kroku i podszedł do swojego chłopaka, bo z tego co pamiętał nadal nim był.

- Witam – rzucił wszystkim siedzącym przy stole. – Mógłbyś się przesunąć? – zwrócił się do Francuza, który flirtował z Harry’m. Jego Harry’m.

- Jasne. – młodzieniec uśmiechnął się. Draco ku zgrozie stwierdził, że tamten jest bardzo przystojny. Młody Francuz zrobił mu miejsce. – Ty pewnie jesteś Draco? – zagadnął

- Tak – Blondyn szybko odpowiedział siadając obok Bruneta.

– Jestem Fabian La’fe. Miło cię poznać – wyciągnął do niego dłoń, którą Ślizgon z grzeczności uścisnął. – A to reszta naszej drużyny – chłopak zaczął mu przedstawiać pozostałych uczniów z Akademi Beauxbatons, co tylko zirytowało Blondyna. Ten jednak nie dał tego po sobie poznać i cierpliwie skinął głową każdemu z nich. – Dużo o tobie napisali w dzisiejszej gazecie. Jesteś znany jako ten, który wyrwał Złotego Chłopca. – zachichotał - Swoją drogą nie dziwię się. Harry jest bardzo przystojnym i inteligentnym młodzieńcem. Nie jeden czarodziej marzy o takim chłopaku – mrugnął do niego, a w Draco się zagotowało.

- Nie wątpię. Jednak żaden nie ma przy mnie szans. W końcu miano chodzącego ideału do czegoś zobowiązuje – odparł uśmiechając się z wyższością.

Francuz wybuchnął śmiechem, jakby właśnie usłyszał dobry kawał. Poklepał zaskoczonego Blondyna po ramieniu i rzekł:

- Miałeś rację Harry. On jest jedyny w swoim rodzaju.– mówił z uśmiechem – Szkoda tylko, że nie zdecydowaliście się na konkury. Byłoby ciekawie.

- Nie wątpię – mówił nadal Draco – Jednak nie jesteśmy z Harry’m małpami w zoo. Mogliśmy tego uniknąć, wiec skorzystaliśmy.

- O Złotym Chłopcu zawsze będą pisać w gazetach. Potrzebny mu partner, który stanie obok niego, ale nie jako gwiazda, lecz jako wsparcie.

- Jakie to ogromne szczęście, że jestem fotogeniczny- sarknął Draco.

- Potrzeby mu tez ktoś, kto będzie go wspierał. Harry to prawdziwy skarb. – powiedział patrząc wyzywająco na Malfoy’a. – Szkoda, ze w wakacje nie znałem jego orientacji. Na pewno wszystko potoczyłoby się inaczej – to już wyszeptał do ucha Ślizgona.

W Draco aż zawrzało.

„Co to miało znaczyć!?” – myśli Draco pędziły w zawrotnym tempie.

- Pamiętaj, że Harry to mój chłopak. – powiedział zbyt głośno, niż chciał i wszystkie oczy siedzących przy stole osób, zwróciły się w jego kierunku.

Nawet Harry przyglądał się całej tej sytuacji, jednak postanowił się nie mieszać. Nadal był zły na Blondyna i to, że teraz ten było o niego zazdrosny, schlebiało mu.

- Ależ oczywiście, jak mógłbym zapomnieć. – odpowiedział z chytrym uśmieszkiem. – Jednak pamiętaj, że ślubu jeszcze nie wzięliście.

- Masz rację. Jeszcze to bardzo dobre słowo – wyparował Blondyn, po chwili dopiero uświadamiając sobie, co właśnie powiedział.

Wiedział, jak Gryfon wczoraj zareagował na cała tą sytuację. Przecież obiecał dać mu czas, a teraz przy wszystkich oświadczył, że biorą ślub.

„No pięknie. Jak zwykle. Co nie spieprzę to spierdolę. Takie to już życie moje”  

- Harry? – Frabcuz widząc, że Blondyn zamilkł, na powrót zwrócił się do Bruneta – Może pokażesz mi szkołę? Wczoraj niewiele udało mi się zapamiętać, a tyle mi o niej opowiadałeś.

- Pewnie! – ożywił się Gryfon, który dotychczas przysłuchiwał się wymianie zdań swojego przyjaciela i chłopaka – Potem możemy polatać. Na wakacjach świetnie się bawiliśmy.

- No to jesteśmy umówieni – Fabien obrzucił go filuternym uśmiechem.

Darco, jakby mógł, to z jego uszu i nozdrzy właśnie buchnęłaby para.

„Co ten Francuz sobie myśli! Podrywać cudzego narzeczonego! Niedoczekanie jego! Nie nazywam się Malfoy, jak coś z tym nie zrobię.” – W głowie snuł plan zemsty, gdy na stole przed nim wylądowała sowa jego matki. Skłoniła się lekko i podała mu list. Draco poczęstował ją jakimś owocem. Poderwała się do góry i odleciała.

Nie był zaskoczony, że otrzymał list. Spodziewał się go. Według tego, co twierdził ten cały La’fe, „Prorok” nawypisywał mnóstwo rzeczy na temat jego związku z Harry’m, więc rodzice też na pewno już wiedzieli. W tej chwili bardziej niż zwykle cieszył się, że jest arystokratą i rodzice nie zniżyliby się do poziomu mniej szlachetnych czarodziei, żeby wysłać mu Wyjca. Mimo, że nie dostał wyjca, denerwował się tym, co tam może przeczytać. Nawet jeśli ojciec by się go wyrzekł, to nadal mógł dostać nazwisko od swojego przyszłego małżonka, jednak, czy Harry nadal rozważał taką możliwość?

Nie dając po sobie poznać zdenerwowania, otworzył kopertę. To co przeczytał, przeszło jego najśmielsze oczekiwania.

„ Drogi Draco.

Razem z ojcem jesteśmy niezwykle zawiedzeni, że nie poinformowałeś nas wcześniej o Twoim związku z panem Potterem. Sądzimy, iż bałeś się nam to oświadczyć. Niemniej jednak jesteśmy Twoimi rodzicami i winniśmy być wcześniej informowani o Twoich zamiarach zamążpójścia.

Jesteśmy zaskoczeni, że Twoim wybrankiem okazał się właśnie pan Potter. Oboje z ojcem mamy świadomość, że jako przyszła głowa znakomitego rodu Malfoy’ów, starasz się odzyskać szacunek innych rodów, który w czasie ostatniej wojny mocno został nadszarpnięty. Jesteśmy niezwykle dumni, że postanowiłeś wyjść za kogoś, kogo nawet nie darzysz sympatią, aby Czarodzieje znów dobrze wyrażali się o naszej rodzinie.

Od zawsze przejawiałeś chęć obrony rodziny kosztem własnego szczęścia, a nawet życia. Z czystym sercem możemy powiedzieć, że jesteś synem godnym swoich rodziców. Nie oczekiwaliśmy od Ciebie tak wielkiego poświęcenia. Miej jednak świadomość, że w zaistniałych okolicznościach, nie możesz zerwać zaręczyn. Jeśli już zdecydowałeś, musisz wyjść za Harry’ego Potter’a.

Żywimy ogromną nadzieję, iż w najbliższy weekend zjawicie się w Malfoy Manor na obiedzie. Liczymy, że będziemy mogli poznać bliżej naszego przyszłego zięcia oraz datę Waszego ślubu.

Z poważaniem.

Narcyza Malfoy.”

Draco był w szoku. Przeleciał wzrokiem list trzykrotnie, nie dowierzając, temu, co właśnie przeczytał. Jego rodzice myślą, że wychodzi za Potter’a tylko dlatego, żeby ratować honor rodziny. Z drugiej jednak strony nie dziwił się ich reakcji. W końcu odkąd skończył jedenaście lat, wyrażał się o nim jak o najgorszym koszmarze.

„Przynajmniej mnie nie wydziedziczą i zaakceptują nasz związek. Może czasem nawet będziemy w stanie zjeść wspólnie obiad.”

Jednego był pewien. Jego życie nie będzie nudne. Jedyne, co pozostawało pod znakiem zapytania, to decyzja Harru’ego. Musiał mu pokazać, że będzie doskonałym mężem.

***

Silvana szła przez błonia. Dookoła widać było, że jesień jest w pełni. Złoto, wszelkie odcienie czerwieni, brązu i żółci pokrywały każde drzewo, tworząc niesamowitą ekspresję barw. Popołudnia robiły się coraz chłodniejsze. Nigdy nie lubiła rzucać na siebie zaklęć ogrzewających. Dzisiaj na szczęście wyszło słońce i mimo, że miała na sobie tylko mugolskie ubrania i  zwiewną szatę, nie było jej zimno.

 Przed chwilą skończyła przygotowania do pierwszego zadania. Musiała pomóc Hagrid’owi rzucić parę zaklęć. Musieli zapewnić jak największe bezpieczeństwo uczestnikom Turnieju. Według niej poziom trudności poszczególnych zadań był zdecydowanie za wysoki. Jedyne, co ją cieszyło, to że Dumbledore nie sprzeciwiał się rzucaniu dużej ilości zaklęć ochronnych. Jednak nie wszystko dało się zabezpieczyć.

Coraz mniej uczniów wychodziło na zewnątrz. Jednak nadal na trawie siedziały małe grupki i korzystały z ostatnich ciepłych dni października. Grupka pierwszoklasistów przebiegła tuż obok niej.

- Zwolnijcie trochę! – zawołała za nimi.

Mijała właśnie Bijącą Wierzbę. Ta, jak pozostałe drzewa, nadal miała swoje liście. Wiedziała jednak, że niedługo je zrzuci. Nie ważne, czy miała liście, czy nie, nadal była wielka i potężna. Przypomniała sobie, jak na trzecim roku nauki w Hogwarcie, omal nie uderzyła Severusa. Od tej chwili bała się drzewa i mimo rzuconych na nią zaklęć ochronnych, omijała ją z bezpiecznej odległości.

Nagle usłyszała krzyk. Odwróciła się gwałtownie. Do drzewa, za pomogą magicznych kajdanek, została przykuta jakaś uczennica. Nie mogła się uwolnić. Grupka starszych chłopaków stała z boku, śmiejąc się z dziewczyny. Silvana pościła się biegiem. Wiedziała, co stanie się za chwilę. Nie miała czasu, aby sprawdzić, kto przywiązał dziewczynę, krzyknęła do nich, aby uciekali, a sama podbiegła do dziewczyny. Z szybkością błyskawicy rzucała kolejne zaklęcia, jednak bez większego skutku. Nagle zerwał się wiatr. Miała niewiele czasu. W głowie miała ostatnie zaklęcie, którego mogła użyć. Wykrzyknęła je, i po chwili zobaczyła, że łańcuch się zerwał. Pomogła wstać uczennicy, chwyciła ją za rękę i zaczęła biec przed siebie. Usłyszała świst powietrza i z całej siły odepchnęła dziewczynę. Sekundę później ogarnęła ją ciemność.

***

Harry wszedł do pokoju, aby się przebrać. Za pół godziny miał się spotkać z Fabianem na boisku. Dziś oprowadził go po szkole. Reszta prefektów niańczyła pozostałych gości. Mimo, że spotkał swojego przyjaciela z wakacji, nie potrafił skoncentrować się na rozmowie z nim. Podczas pokazywania mu szkoły gadał od rzeczy i nie wiedział, czy przypadkiem nie zaprowadził go dwukrotnie na wieżę astronomiczną.

Cały czas myślał o Draco. Dziś podczas śniadania nie zachowywał się normalnie. Najpierw, prowadził jakieś słowne potyczki z jego przyjacielem z Francji, a potem dostał jakiś list i do końca śniadania nie odezwał się ani słowem. Potem zniknął mu z oczu. Harry wiedział, że między nimi teraz nie jest najlepiej, ale z tego, co pamiętał, nadal byli parą. Czy Draco po jego wczorajszym wybuchu chce z nim zerwać? Może od samego początku chciał tylko wywołać małą sensację i znów pojawić się w gazetach?

„ Jeśli tak, to droga wolna. Myśli, że postawi mnie przed faktem dokonanym, a ja od razu polecę za nim do ołtarza. Jeśli naprawdę coś do mnie czuje, będzie się musiał bardzo postarać.” – pomyślał i wyszedł z pokoju.

W salonie, na kanapie leżał Draco. Czytał jakąś książkę. Jednak, gdy zobaczył swojego chłopaka, odłożył ją na stolik i wstał zagradzając mu drogę.

- Gdzie się wybierasz? – zapytał zalotnie.

- Idę polatać z Fabianem. – poczuł, że to imię zadziałało na Blondyna, jak płachta na byka, więc tylko uśmiechnął się i korzystając z chwili nieuwagi wyminął go. – Nie czekaj na mnie. Potem od razu pójdę do Viv.

- Nie zamierzam na ciebie czekać, bo idę z tobą.

Harry odwrócił się i zaskoczony spojrzał na pewnego siebie Bruneta. Wzruszył tylko ramionami i wyszedł. Słyszał za sobą kroki Blondyna i rzucił:

- Nie wiem, że zdołasz za nami nadążyć. Możesz jeszcze wrócić po książkę i poczytać na trybunach, skoro koniecznie chcesz ze mną iść. – Draco zrównał się z nim krokiem.

- Niedoczekanie twoje, kociaku. Nie pozwolę, aby jakiś płaskodupy Francuz przebywał sam na sam z moim chłopakiem.

- Umm, czyli przyznajesz, że jest przystojny?

- W życiu! To ja tu jestem bogiem doskonałości.

- Jak zwykle skromny. – Rzucił chichocząc w duchu. Uwielbiał przekomarzać się ze Ślizgonem. Jednak swoje postanowienie, że nie da się tak łatwo złapać w jego sidła i nie ulegnie, postanowił wprowadzić w życie. – Mi tam się podoba. Opalił się przez wakacje i genialnie ściął włosy. Chociaż wcześniejsza fryzura też mi się podobała. – kątem oka obserwował reakcję Draco. Dzięki więzi, czuł, że jest zazdrosny. W tej chwili Blondyn nie pilnował się, więc bez problemu to wyczuł.

Silvana nauczyła ich, jak mogą zablokować swoje uczucia i myśli przed sobą nawzajem. Było to bardzo przydatne, jednak niezwykle trudne. Harry trenował kiedy tylko mógł. Nie chciał, aby Ślizgon mógł czytać z niego, jak z otwartej księgi. Choć Draco szybciej pojął, jak zablokować umysł, tak w chwili, gdy był rozkojarzony, albo pod wpływem silnych uczuć, nadal wpuszczał Bruneta do swojego umysłu.

- Pff. Podoba ci się jego fryzura? Ty nie zauważyłbyś nawet, jakbym przefarbował się na rudo, więc mnie nie rozśmieszaj. Jesteś zupełnym ignorantem, jeśli chodzi o wygląd. Choć przyznaję, dzięki mnie wyglądasz lepiej i bądź co bądź, umawiasz się z największym przystojniakiem, więc wybaczę ci tą mała herezję.

- Zawsze wiedziałem, że masz jakiś kompleks do swoich włosów, ale żeby od razu farbować się na rudo?

- Moje włosy są zbyt idealne, żeby kalać je tym obrzydliwym kolorem, więc nawet jaka masz jakiś fetysz związany z rudymi, to zapomnij.

Harry przewrócił oczami. Niezły Narcyz mu się trafił. Nadal kontynuowałby ich wymianę zdań, gdyby nie poczuł nagle zimnych palców na swoich oczach.

- Zgadnij kto to? – tak dobrze znany mu głos szepną wprost do jego ucha.

- Fabian! – wykrzyknął i odwrócił się do przyjaciela. - Dam ci zaraz niezły wycisk.

- Jeszcze zobaczymy – mrugnął do niego. – O widzę, że zabrałeś Fretkę.

- Odezwała się kiepska imitacja szopa. – Draco był wkurzony nie na żarty.

„Jakim prawem obmacuje mi chłopaka!”

- Przynajmniej mam naturalny kolor włosów, nie to co niektórzy tlenieni blondyni.

- Ale za to mózg wielkości orzeszka.

- Stop! – odezwał się Harry. – Draco, Fabian jest moim przyjacielem, więc nie życzę sobie takich przytyków.

- Masz rację, Harry. Przyjacielem – ostatnie słowo zaakcentował patrząc wprost w oczy Szatyna.

- Harry, z tego co wiem mieliśmy dziś polatać tylko we dwójkę. Coś się zmieniło? – La’fe nie dawał za wygraną.

- Teoretycznie z boiska mogą korzystać wszyscy. Z tego, co wiem nie rezerwowaliście go na dzisiaj. – odezwał się za niego Malfoy.

- Następnym razem będziemy pamiętać, żeby to zrobić. – Fabian po raz ostatni spojrzał we wściekłe platynowe oczy. – Idziemy?

- Jasne! – Harry ucieszył się, że póki co to koniec tej chorej kłótni.

Wyszli na boisko, przywołali swoje miotły i z przyjemnością oderwali się od ziemi.

***

- Severusie, robimy co możemy. – Dumbledore położył dłoń na ramieniu zgarbionego mężczyzny, który stał pochylony nad łóżkiem. – Jeśli przeżyje noc, to wyjdzie z tego. Jest silną kobietą.

Silvanę uderzyła wierzba. Zanim ktokolwiek zdążył jej pomóc, miała tyle obrażeń wewnętrznych, że normalny człowiek nie przeżyłby ani minuty. Jednak dzięki szybkiej interwencji uczniów, Severus zjawił się natychmiast i od razu zabrał ją do skrzydła szpitalnego. Razem z Pomfrey i Dumbledorem rzucali mnóstwo zaklęć. Nie wiedzieli, czy z tego wyjdzie, ale jeśli udało jej się już tak długo utrzymać przy życiu, to szanse było dość duże. Mimo wszystko nikt nie mógł zagwarantować, ze nawet jeśli się obudzi, nie zostanie kaleką do końca życia.

Severus nie wiedział co się stało. Gdy jakiś czwartoklasista wbiegł do jego gabinetu, nie zadawał żądnych pytań, tylko od razu aportował się przed szkołę. Niósł jej delikatne, poranione ciało w ramionach i był w stanie wzrokiem zabić każdego, kto śmiałby choćby na niego spojrzeć. Wlał w nią każdy możliwy eliksir i teraz nie pozostało nic, tylko czekać.

- Wiesz, co się stało? – dyrektor ponownie się odezwał.

- Nie mam pojęcia, ale dowiem się. – mężczyzna podniósł się i zamaszystym krokiem oddalił się z sali rzucając do pielęgniarki szybkie: Nie spuszczaj jej z oka.

Ktokolwiek to zrobił, zapłaci za to.

Na szczęście pamiętał, który uczeń zaalarmował go. Skierował się w stronę kwater Ravenclawn’u. Wypowiedział hasło i wkroczył do pokoju wspólnego.

- Gdzie jest Anthony Green? – zapytał surowym głosem.

W pokoju zapanowała cisza. Chudy chłopak podniósł się z kanapy i wyszedł za profesorem. Do momentu, gdy nie doszli do jego gabinetu, żaden nie odezwał się  ani słowem.

- A teraz opowiedz mi co wiesz na temat, tego, co stało się przed godziną.

- Nie wiem dokładnie co się stało, bo gdy profesor Silvana krzyknęła do uczniów, żeby uciekali, od razu pobiegłem do pana. Pamiętam tylko, że jakaś dziewczyna krzyczała. Była pod bijącą wierzbą. Grupka chłopaków stała z boku i z czegoś się śmiała. Nie wiem, kto to był, bo akurat rozmawiałem z Megan. Odwróciłem się, gdy usłyszałem krzyk. Profesor pobiegła do niej i kazała uciekać. Wtedy pobiegłem do zamku. Nie wiem nic więcej, ale na zewnątrz było wtedy dużo uczniów, może oni coś wiedzą. Mój rocznik miał wtedy przerwę, bo nie było zajęć z Opieki nad Magicznymi Stworzeniami.

- A co panna Brown robiła o tej porze na błoniach? Z tego co mi wiadomo jest od pana rok starsza i powinna w tym momencie być na lekcji numerologii.  – Severus od razu wyłapał ten niewielki szczegół

- Ja – chłopak urwał na chwilę – Ja nie chcę jej wkopać. Myślę, że pan sam powinien z nią porozmawiać.

- Panie Green! Proszę natychmiast powiedzieć, co pan wie. Nauczycielka jest w stanie krytycznym, nie wiadomo czy dożyje rana. Każdy szczegół się liczy. Może jest coś, co pozwoli nam ją uratować. – był wściekły. Jak ten smarkacz w ogóle śmie nie mówić mu całej prawdy!

- Ona… z tego co wiem była na wagarach. – spuścił głowę, jakby to on urwał się z lekcji.

- Z jakiego powodu? – dociekał Nietoperz.

- Mówiła coś o jakimś eseju, że nie napisała czy coś. Naprawdę nie wiem. Proszę zapytać Megan.

- Jeśli coś pan ukrywa, panie Green, to gwarantuję panu, że się dowiem i wtedy to nie będzie miła pogawędka.

- Traci pan tylko czas. Gdybym coś wiedział, to już dawno bym panu powiedział, wszyscy polubiliśmy profesor Blackrose i każdy chce, aby jak najszybciej wyzdrowiała. Wtedy na błoniach była część mojego rocznika z Ravenclawn’u i Hufflepuff’u. Było też kilku starszych uczniów, z tego co wiem też mieli okienko, bo nie mieli OPCM. Nie wiem, która to była klasa.

- Dobrze. Jesteś wolny, ale pamiętaj, że jeśli się czegoś dowiesz, masz mnie natychmiast poinformować.

- Będę pamiętał.

Chłopak opuścił gabinet, a Severus zaraz po nim udał się do dormitorium Hufflepuff’u. Miał dziwne przeczucie, że ci na pozór grzeczni uczniowie, tym razem maczali palce w całym tym zajściu.

***

- Latasz jak baba! – Fabian krzyknął do zbliżającego się do niego Draco.

Ślizgon nic nie odpowiedział, tylko ominął go o zaledwie kilka centymetrów tak, że tamten lekko się zachwiał. Zrobił beczkę, zawiesił się na miotle głową w dół i przeleciał parę metrów, po czym stanął na trzonku i robiąc salto, wylądował na ziemi.

Fabian wzbił się na większą wysokość, stanął na miotle, zrobił wymyk w tył i z powrotem wskoczył na nią, nie tracąc ani metra wysokości. Podfrunął do najwyższej obręczy, przeskoczył przez pierścień i sfrunął na dół robiąc przy okazji kilka beczek w powietrzu.

– Co powiesz na to?

- Mój pięcioletni kuzyn z większą gracją porusza się na miotle!

Draco poderwał się do góry. Wzbił się na wysokość obręczy, rozpędził i w biegu przeskoczył nad nią, lądując na stojąco na miotle. Wykonał podobny manewr, co Harry na ich pierwszym wspólnym treningu. Potem zawisł na jednej ręce i podciągając się trzy razy, leciał przed siebie. Sfrunął pionowo w dół, kilkanaście centymetrów nad ziemią poderwał się do góry i robiąc na przemian pętelkę i beczkę, wzbił się w powietrze. Następnie podskoczył i stanął na rękach na trzonku. Po chwili był już na ziemi.

- No nieźle, jak na amatora – zakpił Fabian. – Co powiesz na to? – już wsiadał na miotłę, gdy ktoś potrzymał go za ramię.

- Wystarczy – Harry miał serdecznie dość tych popisów. Były to bardzo niebezpieczne triki, których nie stosowali nawet wykwalifikowani gracze. Bał się o oboje i postanowił położyć temu kres. – To miała być zabawa, a wy zrobiliście z tego konkurencję. Co wam w ogóle odbiło! Chcecie się zabić?! Ja was nie zamierzam zeskrobywać z murawy. – Odwrócił się do nich tyłem i pomaszerował w stronę zamku.

- Widzisz co zrobiłeś? – Fabian obrzucił morderczym spojrzeniem Draco.

- Że niby ja zacząłem?! – Malfoy zaczął się wydzierać.

- Znalazł się święty. Tylko doprawić ci aureolę i anioł. Po prostu anioł!

- A ty gdzie zgubiłeś swoje rogi? Zostały tam na górze razem z twoim mózgiem?

W jednej chwili w rękach obojga chłopaków pojawiły się różdżki, zaczęli krążyć wokół siebie i nie spuszczając wzroku z przeciwnika, powoli oddalali się do tyłu, aby zacząć pojedynek.

- Expeliarmus! – różdżki wyleciały im z rąk, a oboje z wściekłością popatrzyli na sprawcę, a raczej sprawczynię.

Przed nimi stała Vivienne. Wyglądała na przerażoną.

- Dość tej zabawy chłopcy. Gdyby nie to, że mam sprawę niecierpiącą zwłoki, to nie przerwałabym wam. Fabian, musisz udać się do zamku. A ty Draco za mną. Musimy znaleźć Harry’ego.

- Co się stało? – zapytali obaj jednocześnie.

- Fabian, ciebie to nie dotyczy. Jednak proszę cię, abyś udał się do swojego pokoju. Nie chcemy mieć więcej problemów na dziś. Przy wejściu czeka na ciebie Pansy. Dopilnuje, abyś nie szlajał się dzisiaj po zamku. A ty Draco chodź, nie mamy czasu. – Po tonie jakim mówiła, od razu można się było zorientować, że to musi być naprawdę coś ważnego, więc chłopaki posłusznie udali się za nią do zamku.

Gdy Fabian oddalił się na odpowiednią odległość z Pansy, Draco w końcu się odezwał.

- Co jest Viv?

- Silvanę uderzyła bijąca wierzba. Jest w stanie krytycznym. Tylko Ty i Harry możecie jej pomóc.

- Jak to? – Blondyn sam nie wiedział czy pyta o Silvanę, czy o to, jak on i Harry mogą pomóc. 

- Draco, naprawdę nie ma czasu, musimy go znaleźć. Nie chcę tego mówić dwa razy, więc poczekaj chwilę, zaraz wszystko wam wytłumaczę. Jak myślisz, gdzie on może być? – prawie biegli, chcąc jak najszybciej znaleźć Gryfona.

- Może u nas w komnatach. Latał z nami na miotłach i pewnie poszedł wziąć prysznic. Niedawno wyszedł, więc może tam już jest.

- Więc się pospieszmy – puścili się biegiem w kierunku korytarza.

***

Severus był bezsilny. Przepytał połowę uczniów Hogwartu i niczego konkretnego się nie dowiedział. Każdy powtarzał to samo. Nikt nie zwracał uwagi na otoczenie. Wszyscy słyszeli tylko krzyk i komendę do ucieczki. Nie było ucznia, który potrafiłby udzielić mu jakiejkolwiek przydatnej informacji. Siedział przed biurkiem i coraz bardziej się denerwował. Denerwował to mało powiedziane. Był wściekły.

„Jak te bachory mogły niczego nie zauważyć!? Każdy widzi tylko czubek własnego nosa. Albo ktoś ich zastraszył, albo faktycznie są takimi debilami, na jakich wyglądają.”

Jego rozmyślania przerwało ciche pukanie.

- Wejść!

Do pomieszczenia weszła szóstoklasistka. Była cała roztrzęsiona, jednak w progu wzięła się w garść i już z większą odwagą podeszła do biurka.

- Witam profesorze. Wiem, po co mnie pan tu wezwał, więc przejdę od razu do rzeczy. – wydawała się być zdeterminowana i Snape nie chciał jej przerywać – Pomijając to, jak znalazłam się na błoniach, bo to już zapewne słyszał pan dziś sto razy, wiem, co tam zaszło. Razem z Anabeth szukałyśmy naszej przyjaciółki Rose, ale nie mogłyśmy jej znaleźć. Godzinę wcześniej uciekła z płaczem do pokoju, ale gdy tam poszłyśmy, jej nie było. Znalazłyśmy się na błoniach i zauważyłyśmy, że kilku chłopaków przykuło ją do bijącej wierzby. Pobiegłyśmy w jej stronę, ale w tym samym momencie podbiegła tam profesor Silvana i kazała uciekać. Anabeth pobiegła przed siebie, a ja zanim upadłam i uderzyłam się w głowę zauważyła, jak profesor Blackrose wykrzykuje jakieś zaklęcie i kajdanki pękają. Ona wypchnęła Rose spod drzewa, a sama chyba została. Nie widziałam, bo w tej chwili potknęłam się i straciłam przytomność. Od razu, gdy ją odzyskałam przyszłam tutaj. Z tego co wiem, to Rose jest w szoku. Siedzi w swoim pokoju i nie odzywa się do nikogo. Dziewczyny chciały ją zabrać do skrzydła szpitalnego, ale ona zaczęła krzyczeć i drapać. Pani Pomfrey nie mogła przyjść, bo dogląda pani profesor, a reszta nauczycieli biega po szkole i zamyka uczniów w dormitoriach. Nie chcę rzucać na nikogo podejrzeń, ale obawiam się, że za tym stoi Ernest Smith i jego banda. Poprzysiągł, że zemści się na Rose i chyba rzucił na nią jakąś klątwę.

Severus był wdzięczny dziewczynie, że jest tak bardzo konkretna. W końcu miał jakiś punkt oparcia. Faktycznie tych uczniów jeszcze nie przesłuchiwał.

- Dlaczego Smith rzucił klątwę na Bell?

- Chciał się z nią przespać, a ona mu odmówiła i jeszcze dała w twarz. Nie wiem jak to się nazywa, ale chyba męska duma.

„ On nie posiada męskiej dumy, ponieważ jest pierdolonym szczeniakiem, a nie mężczyzną” – na szczęście nie powiedział tego na głos.

- Dziękuję ci za informację. Mogę cię jeszcze potrzebować. Teraz pójdziesz ze mną do profesor Mcgonagall. Trzeba pomóc twojej koleżance. Nie wiadomo jaka to klątwa. Ja porozmawiam sobie ze Smithem.

***

- Harry! – Viv wbiegła do salonu i wykrzykiwała imię przyjaciela.

- Sprawdzę w łazience. – zaoferował Draco – Ty wejdź do jego sypialni.

Draco otworzył drzwi. Całe pomieszczenie było wypełnione parą. Rzucił szybkie zaklęcie i poszedł w stronę prysznica. Miał rację, Harry się kąpał.

- Harry, wyłaź. – chłopak odwrócił się do niego i spłonął rumieńcem. Był w końcu zupełnie nagi – Nie pora teraz na to – jakby czytał w jego myślach – Silvanę uderzyła wierzba. Podobno tylko my możemy uratować jej życie.

Brunet rzucił na siebie szybkie zaklęcie suszące. Wciągnął spodnie i zakładając koszulkę, wyszedł za Draco z łazienki.

- Mów Viv – ponaglił Blondyn.

- Czytałam o waszej więzi. Ostatni taki przypadek miał miejsce ponad sto lat temu. Pewna para została nią obdarzona i było dokładnie tak, jak z wami. Przeczytałam, że każde z nich odziedziczyło najsilniejszą magię ich przodków, pięć pokoleń wstecz. Byli niezwyciężonymi czarodziejami, kiedy łączyli magię. Nie mam czasu się nad tym teraz rozwodzić. Sęk w tym, że ty Draco miałeś pradziadka, który był niezwykle utalentowanym Magomedykiem. Jeśli wierzyć tej opowieści, to odziedziczyłeś po nim tą magię. Dzięki połączeniu waszej mocy, możesz uratować Silvanę. Jesteście bardzo potężni, choć pewnie jeszcze tego nie odkryliście. Za pomocą małego rytuału, odblokujecie dostęp to skrywanej dotąd magii.

- No to na co jeszcze czekamy! – odezwał się Harry – Idziemy!

- Spokojnie. Gdzie jest haczyk? – Draco wydawał się być jedynym, który trzeźwo myślał.

- Haczyk jest taki, że ten rytuał może połączyć was na zawsze. To bardzo potężna magia i jest niemal równoznaczna ze srebrnym węzłem. – Draco wciągnął ze świstem powietrze, a Harry wpatrywał się w nich z niezrozumieniem.

- Chodzi o to, Harry, że srebrny węzeł łączy ludzi, na całe życie. – kontynuowała Vivienne – Ba! On łączy ich na całą wieczność. Tego nie da się odkręcić. Tylko najbardziej potężni czarodzieje, mogą z niego skorzystać. Magia łączy tylko dwie kompatybilne ze sobą sygnatury czarodziei. Jest ogromne ryzyko, że stracą magię, bo jeśli małżonkowie do siebie nie pasują, to skutek może być opłakany. W najlepszym wypadku zostaną charłakami, a w najgorszym… - spojrzała na niego znacząco.  – Sęk w tym, że jeśli rytuał się powiedzie, to i tak będziecie musieli dopełnić go srebrnym węzłem, który umocni waszą więź. A jak się nie powiedzie… Sami rozumiecie.

Harry przełknął głośno ślinę. Takiego obrotu sprawy się nie spodziewał. Nie miał jednak czasu na zbyt długie wahanie.

- Jak można sprawdzić, czy pasujemy do siebie? – odezwał się po chwili.

- Tego nie da się sprawdzić. To albo jest, albo nie. Musicie to poczuć. Być tego pewni i nie wahać się.

Harry spojrzał na swojego chłopaka. W jego oczach było przerażenie.

- Możesz nas zostawić na minutę samych? – zapytał przyjaciółki.

- Oczywiście. Będę przed drzwiami.

Gdy wyszła, ponownie odezwał się do Blondyna.

- Draco, co zrobimy?

- Harry, nie mam pojęcia. Ja jestem pewien swoich uczuć. Kocham cię – delikatnie przejechał palcem po jego policzku – Nie wiem jednak, czy magia nas zaakceptuje. Przez tyle lat się nienawidziliśmy. Poza tym ty nadal się wahasz. Czy chcemy tak wiele ryzykować?

- Ja też cię kocham. Może to zabrzmi zbyt gryfońsko, ale według mnie powinniśmy zaryzykować. Jeśli jednak nie chcesz, zrozumiem. Tu chodzi w końcu o nasze życie.

- Też myślę, że powinniśmy spróbować. I tak nie potrafiłbym pokochać nikogo innego. – szybko pocałował go w usta i pociągnął na korytarz. Zanim jednak wyszli, Draco odezwał się ponownie:

- Nigdy w życiu nikomu tego nie mówiłem. Myślałem, że ta chwila będzie bardziej, hmm romantyczna? Ale widać wszystko co związane ze Złotym Chłopcem musi dziać się w biegu i w obliczu ogromnego zagrożenia.

- A Książę Slytherinu nawet w takiej chwili musi wtrącić swoje trzy grosze. – uśmiechnął się, aby dodać mu otuchy, mocniej ścisnął jego rękę i wyszedł na zewnątrz.

To szybkie wyznanie sprawiło, że oboje byli w stanie zrobić wszystko, aby tylko nic się w tej kwestii nie zmieniło. Zdecydowani powiedzieli Vivienne o  swojej decyzji i szybkim krokiem udali się do gabinetu dyrektora. Trzeba było ratować życie Silvany. 

*Dziękuję Shili za obrazek ;)