Cześć wszystkim :D
Bardzo Was wszystkich przepraszam, że tak późno wstawiam drugą cześć rozdziału, ale nie ukrywam, że szło mi to jak krew z nosa. To będzie prawdopodobnie najgorszy rozdział jaki napisałam, ale jakoś nie mogłam tego napisać z polotem :/ Nie wiem, co się we mnie zablokowało, ale pisałam to na siłę :/ Cały mój plan dał w łeb i wyszło takie koślawe coś :/
Bardzo Was przepraszam :/ Obiecuję, że postaram się aby następny rozdział W KOŃCU był z polotem. Będę mogła wprowadzić w życie moje niecne plany i zacznie się coś dziać :D Trupy będą siać się gęsto i takie tam :P Jednak znowu musicie poczekać dwa tygodnie :/ Ten rozdział zostanie połączony w jeden w bliżej nieokreślonym czasie. Prawdopodobnie poprawię też całość, więc kilka małych zmian zostanie wprowadzonych. Poinformuję Was o tym ;)
Dziękuje za ponad 7000 wyświetleń! Jesteście cudowni <3 Rozdział dedykuję: Shili, Nanie, Ciumie, Monice Garbicz, Undead Girl, TheMateo0099 i World of Books :D Dziękuję, że jesteście i komentujecie :D
Życzę miłego czytania, choć pewnie będzie to straszne przeżycie :/ Nie zabijajcie mnie za to coś :/
Ściskam Was mocno :D
Serka

Rozdział XI (część 2.) 

- Silvano – wysoki mężczyzna skłonił się pięknej blondynce ubranej w szmaragdową suknię balową.

- Severusie – dygnęła.

- Uczynisz mi ten zaszczyt i zatańczysz ze mną następny taniec?

- Jestem twoją parą na tym balu, więc chyba nie mam wyjścia.

Dzień wcześniej Dumbledore poprosił nauczycieli, aby dobrali się w pary, więc chcąc nie chcąc Sev i Sil wylądowali w jednej.

- Pytam czy chcesz to zrobić, a nie mówię, że powinnaś. Wiesz, że nie lubię tańczyć.

- Więc teraz w przypływie łaski postanowiłeś poprosić mnie do tańca? – zapytała z sarkazmem w głosie.

- Sil, to wcale nie tak. – zaczął delikatnie.

- A jak? Czy ostatnia rozmowa do ciebie nie dotarła? – mówiła coraz bardziej rozzłoszczona. Samo to, że zmuszono ją do bycia z nim w parze było wystarczająco złe.

- Dotarła. Aż za dobrze. Zrozumiałem swój błąd. Teraz chce to naprawić. To, że nie zwracałem na ciebie uwagi w szkole, nie znaczyło, że nigdy nic dla mnie nie znaczyłaś. Zrozumiałem to w tym roku, gdy pojawiłaś się w Wielkiej Sali. Wiem, że jest za późno, ale pozwól mi to naprawić. Daj mi ostatnią szansę. Obiecuję, że tym razem cię nie zranię.

Kobieta w końcu na niego spojrzała. W jego oczach widać było smutną determinację. Tyle razy widziała to w jego oczach, gdy patrzył na Lilly i zawsze chciała, żeby spojrzał tak na nią. Jednak teraz straciło to dla niej wartość.

- Nie mogę zaoferować ci niczego poza tym, co teraz jest między nami. – rzekła ponownie się odwracając.

- Rozumiem. Wiedz jednak, że tym razem nie odpuszczę tak łatwo. – oddalił się w głąb sali.

Silvana wpatrywała się w odchodzącego mężczyznę. Ciekawa była, czy dotrzyma słowa. Nie mogła nawet przed sobą ukryć, że miała ogromną nadzieję, że tak.

***

Harry i Vivienne wirowali na środku Sali. Taniec na reszcie dobiegał końca. Harry na szczęście się nie pomylił. Po takiej dawce informacji był za bardzo wyprowadzony z równowagi, jednak lata spędzone w szkole nauczyły go ukrywania swoich uczuć. Każdy kto stał obok, mógł śmiało stwierdzić, że czerpie niemałą przyjemność z tego tańca i nic nie rozprasza jego myśli. Zdecydowanie tak nie było. Był zły na Blondyna o to, że nie powiedział mu całej prawdy. Postawił go przed faktem dokonanym. Jednak obiecał Viv, że wszystko przemyśli, zanim zrobi coś, czego potem będzie żałował. Nie miał zamiaru jednak odpuszczać sobie poważnej rozmowy z Draco. Postanowił zrobić to po balu. Teraz musiał przedstawiać wzór opanowania.

Muzyka ucichła. Pary odkłoniły się sobie, a w Sali zabrzmiały brawa, zagłuszone kolejnym kawałkiem. Uczniowie zaczęli tańczyć. Viv odeszła na bok razem z Gryfonem.

- Świetnie ci poszło. – pochwaliła go. – Harry wiem, że jesteś na tyle mądry, aby załatwić tą sprawę po balu z dala od innych, ale pamiętaj: nie rób niczego pochopnie. Poczekaj aż poznasz całą prawdę o więzi. Jutro wszystko ci wytłumaczę. Wiem, że źle się z tym czujesz, ale po prostu mi zaufaj.

- Wiem, Viv. Nie zamierzam z nim teraz zrywać. Rozumiem powagę sytuacji i choć jestem na niego wściekły, to zależy mi na nim. – spojrzał tęsknym wzrokiem na swojego chłopaka, który właśnie tańczył z jedną z uczennic Beauxbatons. - Sam się dziwię, że tak bardzo.

- Harry, uśmiechnij się – szepnęła widząc zbliżającą się do nich reporterkę „Magazynu Czarownica”

- Witam panie Potter. Nie mylę się sądząc, że ta urocza dama, która stoi obok pana, to panna Riddle – niska, pulchna kobieta, wypowiedziała ostatnie słowo z lekko wyczuwaną pogardą, ale miała na tyle przyzwoitości, że nie skomentowała tego w żaden inny sposób.

- Tak, pani… - zawahał się na moment.

- Gray

- Oczywiście, pani Gray. To panna Vivienne Riddle. Jedna z uczestniczek Turnieju i moja przyjaciółka.

Kobieta spojrzała na niego wzrokiem mówiącym: Przyjaciółką Wybrańca jest Riddle!?

- Ależ oczywiście. Miło mi panią poznać. – zwróciła się do dziewczyny, zaraz po tym jak się opanowała. – Może zechciałby pan udzielić naszej gazecie krótkiego wywiadu dotyczącego Turnieju?

Harry ucieszył się w duchu. Kobieta zdecydowanie różniła się od Rity Skeeter. Nie skomentowała jego przyjaźni z córką, bądź co bądź, największego wroga czarodziei i ku jego ogromnej uldze nie zapytała o Draco.

- Oczywiście. – zgodził się.

- A więc, jak pan ocenia szanse poszczególnych drużyn?

- Myślę, że za wcześnie jeszcze na jakiekolwiek oceny. Jednak sądzę, że uczniowie wybrani do Turnieju są bardzo dobrymi czarodziejami i konkurencja będzie wyrównana.

- Ogólne zasady mówią o tym, że zawodnicy rozegrają też kilka meczy Quidditcha. Chciałam zapytać, czy jest pan kapitanem drużyny?

- Nie. Jestem szukającym. Kapitanem został Draco Malfoy.

Czarownica zadała jeszcze kilka niezobowiązujących pytań, po czym podziękowała im za wywiad i oddaliła się.

- Nieźle ci poszło – pochwaliła dziewczyna, która cały czas siedziała obok, ponieważ co jakiś czas również odpowiadała pytania. – Sądząc po wywiadzie z Turnieju Trójmagicznego, dużo lepiej radzisz sobie z reporterami.

- Wtedy wywiad napisała Skeeter, jeśli to w ogóle można było nazwać wywiadem. Prawie żadne z tych słów nie było moje.

- Wszystko jasne.

Nagle Harry poczuł, jak ktoś dotknął jego ramienia. Spojrzał w bok i zobaczył Draco. Uśmiechał się promiennie.

- W końcu uwolniłem się od tych wszystkich dziewczyn – powiedział głosem cierpiętnika – Zdajesz sobie sprawę, że wszystkie chciały ze mną zatańczyć?

- Pewnie widziały, że jestem zajęty i musiały się zadowolić tobą – zażartował Harry, a Viv roześmiała się cicho. Draco obrzucił chłopaka morderczym spojrzeniem.

- Wybaczcie chłopcy, idę potańczyć – skinęła im i odeszła.

- Wmawiaj sobie, Potty. Zatańczymy? – wyciągnął do niego rękę.

- Z przyjemnością – Harry nie chciał psuć sobie wieczoru. Postanowił, że porozmawia z Draco później.

Orkiestra właśnie zaczęła grać jakiś wolny kawałek. Chłopcy weszli na parkiet i wtuleni w siebie zaczęli wirować w rytm muzyki. Pasowali do siebie idealnie. Świat wokół nie istniał. Pozwolili ponieść się chwili i nie odrywając od siebie wzroku, tańczyli. Utwór skończył się zdecydowanie za szybko. Na szczęście zaraz zaczął się drugi. Przetańczyli jeszcze kilka piosenek i podeszli do stołu, aby się czegoś napić. Z boku nagle wyrosła Rita.

- Na kiedy planujecie ślub? Odbędzie się w roku szkolnym czy dopiero jak ukończycie naukę? Czy myślicie o zaproszeniu Ministra Magii? Czy to prawda, że spodziewacie się w najbliższym czasie potomka? Czy Lucjusz Malfoy pobłogosławi ten związek? Jakim nazwiskiem będziecie się posługiwać?– zadawała pytania z szybkością błyskawicy. Harry od raz się spiął.

- Myślę, że to nasze prywatne sprawy. Nie udzielamy odpowiedzi do takich szmatławców – warknął Draco chwytając Bruneta za rękę –  Żegnam.

Rita stała w osłupieniu. Miała nadzieję na jakiś pikantny wywiadzik. Potter zawsze powiedział coś, co mogła potem wykorzystać. Teraz będzie musiała się zadowolić relacjami ich znajomych. Mimo wszystko wiedziała, że ta para z pewnością trafi jutro na okładkę.

 - Co za bezczelna baba – zaczął Draco, gdy razem z Harry’m oddalili się na pewną odległość. – Muszę zapamiętać, żeby wysłać kilka listów, aby w końcu pozbyli się jej z „Proroka” – nawijał dalej nie zwracając uwagi na to, że Gryfon zatrzymał się. W końcu jednak to sobie uświadomił – Co jest Harry? – zapytał odwracając się do niego.

- Musimy porozmawiać. To bardzo ważne. Ale nie teraz. – dodał widząc minę chłopaka. - Zajmijmy się balem.  – wyszedł z Wielkiej Sali pozostawiając zaskoczonego chłopaka samego.

W głowie Draco’na rozpętała się burza.

„O czym on chce porozmawiać? Chyba nie chce zakończyć tego związku? Co go tak rozzłościło? Jeśli to ta wredna Skeeter, to przysięgam na Merlina, że zamorduję ją choćby wykałaczką!”

Jak przystało jednak na Malfoy’a, nie mógł poddać się emocjom i wybiec za partnerem. Mieli porozmawiać potem. Teraz faktycznie musiał zająć się balem. Skierował swoje kroki w kierunku drugiego wyjścia z Sali. Musiał coś załatwić. Do północy zostało mało czasu.

***

- Panie i panowie! – na podeście pojawili się uśmiechnięci Harry i Draco. – Za kilka chwil wybije północ. Chcielibyśmy zaprosić was na niesamowity pokaz sztucznych ogni. Prosimy wszystkich o wyjście na taras i życzymy miłego oglądania. 

Chłopcy zaklęciem usunęli okno, które na co dzień znajdowało się za stołem nauczycielskim, zastępując je ogromnym, wychodzącym na zewnątrz tarasem. Przygotowanie tego spektaklu zajęło im mnóstwo czasu. Balkon musiał wytrzymać ciężar ogromnej ilości ludzi. Ponadto były na niego rzucone zaklęcia ocieplające, tak, by nikt nie musiał biegać w poszukiwaniu płaszcza. Oboje byli zadowoleni ze swojego dzieła. Teraz wszystko zależało od bliźniaków, którzy zgodzili się przeprowadzić pokaz. Mieli od razu możliwość zareklamowania swoich produktów.

Wszyscy wyszli na zewnątrz. Ogromny zegar na północnej wierzy wybił właśnie północ. W niebo wzbiła się mała świetlna kula. Gdy osiągnęła odpowiednią wysokość wybuchła w różnych kolorach tworząc napis: Witamy wszystkich na Wielkim Turnieju Magicznym! Bracia Wesley zapraszają na jedyny w swoim rodzaju pokaz sztucznych ogni!

Napis zniknął, a w jego miejsce zaczęły wzbijać się magiczne fajerwerki. Na początku po niebie przeleciało pięć ogromnych smoków. Jeden leciał tuż obok tarasu. Można było niemal sięgnąć do niego ręką. Wszystkie broniły gniazda, znajdującego się na szczycie góry. Nagle pojawił smok dwa razy większy od pozostałych. Chciał skraść jajo znajdujące się w gnieździe. Trzy ze smoków odciągnęły przeciwnika w przeciwną stronę, wcześniej go drażniąc. Dwa w tym momencie, miały czas, aby zabrać jajo. Scena ukazywała, że zawodnicy Turnieju muszą wykazywać się sprytem. Smoki znikły, a w ich miejsce pojawiło się boisko Quidditcha a na nim czarodzieje latający na miotłach. Grali fair play. Kolejna scena przedstawiała kilku czarodziei wznoszących most nad rzeką. Przechodzili przez niego, a jeden z nich nagle upadł, jednak w tej samej chwili z przeciwnego brzegu nadleciał czarodziej na miotle i w ostatniej chwili złapał spadającego. Scena ukazywała, że zawodnicy tworzą jedna drużynę i muszą się nawzajem wspierać. Później na niebie pojawiła się ogromna roślina. Zaczęła coraz bardziej rosnąć. Na miejscu jednej ścinanej łodygi, wyrastały dwie na wzór Chimery. Traktowana ogniem, stawała się jeszcze silniejsza. Na szczęście nadszedł nieduży, wątły chłopak, który potraktował roślinę jakimś eliksirem. Zmalała do wielkości zwykłej rośliny doniczkowej, nie zagrażając nikomu. To ukazywało, jak ważna jest wiedza. Potem pojawiły się trzy misy. Przed nimi stał czarodziej. W jednej znajdowało się złoto, w drugiej woda, a w trzeciej widniał napis: chwała. Czarodziej był uwięziony wraz ze starcem w jaskini, z której nie było wyjścia. Po chwili zastanowienia wybrał misę z wodą i podał ją dziadkowi. Ku ich zaskoczeniu, jaskinia ukazała bezpieczne wyjście. Scena przedstawiała, że trzeba myśleć o innych, a nie tylko o sobie. Na końcu trzech uczniów, którzy byli ubrani w tradycyjne stroje Hogwartu, Beauxbatons i Durmstrangu, trzymało puchar. Na górze promieniał napis: Od dziś wszyscy jesteście zwycięzcami! Powodzenia! Niebo na powrót zrobiło się ciemne. Na tarasie zabrzmiały pełne uznania brawa. Dwóch Rudzielców pojawiło się na nim, odbierając gratulacje. Wszyscy byli pod wrażeniem.

- A teraz zapraszamy wszystkich do dalszej zabawy! – ogłosił Harry i Draco równocześnie.

Kiedy wszyscy weszli do Wielkiej Sali, mogli w końcu przerwać zaklęcie i przywrócić normalny wygląd zamku.

- Nie wiem, jak ty, ale ja się urywam stąd. – powiedział Gryfon.

- Ja też.

Pożegnali się z przyjaciółmi, wymawiając się zmęczeniem i opuścili pomieszczenie.

***

- Chciałeś porozmawiać – zaczął Draco, gdy byli już niedaleko swoich komnat.

- Tak. – dotarli do wejścia i po rzuceniu hasła, zajęli miejsca w salonie.

- Tak więc słucham.

- Dlaczego zaplanowałeś nasz ślub bez pytania mnie o zdanie? – Harry był tak bardzo zmęczony, ze nawet nie miał siły krzyczeć. – Dlaczego nie powiedziałeś mi, że nasz związek oznacza zaręczyny, których prawdopodobnie nie możemy zerwać?

Blondyn wyglądał na zaskoczonego.

- Jak to? Nie wiedziałeś? – zapytał z autentycznym zdziwieniem.

- Jak widać nie. Nie miałem o tym bladego pojęcia! Postawiłeś mnie przed faktem dokonanym, nawet nie pytając o zdanie!

- Zapytałem cie o zdanie! Nie wiedziałem, że nie wiesz takich rzeczy!

- Wybacz, że wychowałem się w mugolskiej rodzinie i do momentu przybycia do szkoły nie wiedziałem, że magia w ogóle istnieje! – warknął sucho.

- Przecież to nie tak! Myślałem, że przez tyle lat zdążyłeś poznać nasze tradycje. Przecież przy odczytywaniu testamentu Black’a, musieli poinformować cię o tym, że od tej chwili nie dotyczą cię konkury.

Harry niewiele pamiętał z tamtego dnia. Był zbyt przygnębiony stratą Syriusza i nie zwracał uwagi na to, co mówił do niego urzędnik. Pamiętał tylko tyle, że otrzymał jakieś papiery upoważniające do korzystania z majątku, do których do dnia dzisiejszego nawet nie zajrzał.

- Harry – zaczął Draco łagodnie. Nie mógł pozwolić mu teraz odejść. Za bardzo mu na nim zależało. Wiedział, że jeśli teraz czegoś nie powie, on go zostawi. – Ja naprawdę nie wiedziałem.

Gryfon dzięki więzi czuł, że Ślizgon mówi prawdę. Westchnął. Nie chciał się dzisiaj kłócić. Musieli zastanowić się co teraz z tym zrobić. W głębi duszy tak naprawdę nie chciał stracić Draco, ale czy chciał od razu zostać jego mężem?

- Dobrze. Muszę to przemyśleć. Nie chcę podejmować pochopnych decyzji.

- Do niczego cię nie zmuszam.

- Wiem, ale to decyzja na całe życie. Ja muszę się zastanowić.

- Rozumiem. – Draco musiał dać mu czas. Czuł, że jest mu to winien.

- Jest jeszcze jedna sprawa. – spojrzał na Blondyna, który był kłębkiem nerwów. Czuł to – Rozmawiałem z Viv – poczuł, jak Draco się spiął. Wyczuł… zazdrość? – Powiedziała, że wie, jaka więź nas łączy. To strasznie skomplikowane, ale z tego, co mówiła, jeśli teraz się rozstaniemy, nie będziemy mogli do siebie wrócić z powodu jakiś dziwnych zaklęć, które na nas nałożą. Nie mam pojęcia co to oznacza, ale jutro wszystkiego się dowiem. Chcesz pójść ze mną?

- Chcesz się ze mną rozstać? – Draco, jakby słuchał tylko do momentu, w którym padło to stwierdzenie. Był przestraszony nie na żarty.

- Nie wiem. Powiedziałem już, że muszę to pomyśleć. Poza tym chcę się najpierw dowiedzieć o co chodzi z tą więzią.

- Dobrze. W takim razie pójdę z tobą. Też chcę wiedzieć na czym stoję. Jestem strasznie zmęczony. Idziemy spać? – zapytał z nadzieją w głosie.

- Wybacz, ale dzisiaj pójdę do siebie. – Harry wstał i skierował się do łazienki, po chwili odwrócił się i dodał – To nie tak, że ci nie wierzę. Po prostu to dla mnie za dużo. Dobranoc Draco.

Opuścił pomieszczenie pozostawiając skulonego chłopaka, po którego policzkach zaczęły płynąć pojedyncze łzy.

***

Draco nigdy nie pozwalał sobie na słabość. Jednak dziś, gdy Harry miał wątpliwości, co do ich wspólnego życia, nie potrafił zachować maski obojętnego dupka. Cały był roztrzęsiony. Harry już od dawna spał u siebie, a on nadal siedział na kanapie i dygotał od powstrzymywanego szlochu. Nie sądził, że kiedykolwiek będzie mu na kimś w ten sposób zależało. Spędzili ze sobą jedne cudowny dzień, a już wszystko zaczynało się sypać. Draco czuł jednak, że uczucie, którym od jakiegoś czasu darzy Gryfona, nie jest przelotne. Wiedział czego chce. Czuł to już od dawna. Nie mógł wybaczyć sobie swojej nieuwagi. Mógł przecież domyślić się, że Harry nie znał wszystkich tradycji. Co będzie jeśli postanowi go zostawić? Czy on, bezduszny arystokrata poradzi sobie z tym? Cóż za oksymoron. Tyle czasu walczył o jego uwagę, a gdy w końcu mu się to udało, znowu to spieprzył.

„Co nie spieprzę to spierdolę. Takie to już życie moje” – pomyślał i zaśmiał się sucho.

Kiedyś obiecał sobie, że będzie o niego walczyć. Nie zamierzał się teraz poddać. Nawet gdyby miał przejść przez te wszystkie romantyczne bzdety, zdobędzie Potter’a znowu. Sprawi, że ten poczuje dokładnie to samo, co on i nie będzie miał żadnych wątpliwości.

„Jestem w końcu Malfoy’em, a my zawsze dostajemy to, czego chcemy”

Jedyne co go nurtowało to ta więź. Od samego początku czuł, że to nie żadna zwykła magia więzi, która zniknie po upływie pewnego czasu. To była silna więź i wiedział, że będą z niej albo same problemy albo wręcz przeciwnie. Miał nadzieję, że tym razem chodzi o to drugie. Nie pamiętał kiedy zasnął, ale noc bez Harry’ego u boku nie należała do tych przyjemnych.

***

Harry przewracał się z boku na bok. Nie mógł pozbierać swoich myśli. Zależało mu na Draco. Zależało mu całym sercem. Od momentu pojawienia się więzi czuł, że Ślizgon jest tym, którego pragnie. Nie miał pojęcia skąd nagle pojawiło się to uczucie, ale teraz rozumiał, że ono było z nim od zawsze. Od któregoś momentu w swoim życiu wiedział podświadomie, że Draco jest jego przeznaczeniem. Jednak nie dopuszczał do siebie tej myśli. Mimo wszystko nie mógł zdobyć się na rzucenie mu się w ramiona i zawarcie małżeństwa. Takie rzeczy w końcu planuje się po dłuższym czasie przebywania ze sobą, a nie po jednym dniu! Nie wiedział co powinien teraz zrobić. Musiał podjąć decyzję, ale nadal miał wątpliwości. Czuł, że Blondyn cierpi. Wiedział, że nie jest niczemu winien, ale nie mógł zebrać się w sobie i pójść do niego. Mimo wszystko Draco, mógł mu wytłumaczyć zasady panujące w świecie czarodziejów. Mógł choćby coś o tym napomknąć. Nie czuł się dobrze zrzucając na niego całą winę. Wiedział, że oboje są winni całej tej sytuacji. Najgorsze było to, że zrobili to podświadomie. On wykazał się totalną ignorancją, nawet nie próbując poznać zasady związków zawieranych w świecie czarodziei. Nie sądził, że kiedykolwiek będzie mu to potrzebne. A nawet jeśli, to że dowie się wszystkiego po kolei, jak już będzie zdecydowany na małżeństwo. A Draco z góry zarzucił, że Harry o wszystkim wie. To prawda, nigdy nie opowiadał mu zbyt wiele o swojej przeszłości, ale wiedział, że wychował się w mugolskiej rodzinie i pojecie magia poznał dopiero z chwilą ukończenia jedenastego roku życia. Ta sytuacja była trudna dla nich obu.

Harry wiedział jedno. Nie zakończy tego, zanim tak naprawdę się zaczęło. Musiał dać temu związkowi szansę. Przecież nie musieli od razu się pobrać. Mogli poczekać. Jeśli to miało przyszłość nikt, ani nic tego nie z niszczy, a jeśli nie… Póki co wszystko było przed nimi.

Wstał z łóżka. Było nad ranem. Powlókł się do salonu. Na kanapie w pozycji embrionalnej spał Draco. Zdjał tylko buty, krawat i marynarkę. Miał rozczochrane włosy. Podpuchnięte oczy świadczyły o tym, że płakał. Harry’ego coś zakuło w sercu. Był przyczyną tych łez. Wiedział to. Usiadł na kanapie i wziął głowę chłopaka na swoje kolana. Zaczął delikatnie przeczesywać mu włosy palcami.

- Draco… - szeptał – Pojawiłeś się w moim życiu sześć lat temu i zawsze w nim byłeś. Choć różnie między nami bywało, ja nie pozwolę ci odejść. Zawładnąłeś moim życiem. Choć spędziliśmy razem tak naprawdę tylko jeden dzień, to pragnę, żeby było ich więcej. – Blondyn spał nadal nie słysząc tego wyznania. Brunet także usnął wciąż gładząc głowę kochanka. Ich oddechy stały się równomierne. Ciała i dusze wiedziały, że znalazły swoje miejsce. Teraz najważniejsze było to, żeby oni także to zrozumieli.